Hoe en wanneer ben je voor het eerst in aanraking gekomen met waardegedreven zorg?
Ik denk dat dat al een lange tijd geleden is geweest, nog voordat ik zelf in de zorg ging werken. Op mijn zestiende kreeg mijn moeder borstkanker. En hoewel zo’n ernstige ziekte natuurlijk een negatieve ervaring is, voelde elke chemotherapie waar ik met haar mee naartoe toch positief. Dat was zorg waarbij de patiëntervaring centraal stond: er was aandacht voor mijn moeder, maar ook voor de impact op ons als gezin. Mijn moeder werd behandeld als mens; niet als patiënt. Dat is behalve mijn eerste, onbewuste ervaring met waardegedreven zorg, tevens mijn drijfveer geweest om als verpleegkundige te gaan werken. Eenmaal zelf in de zorg ontdekte ik echter dat de situatie toentertijd meer uitzondering dan regel was.
Waar ben je op dit moment mee bezig?
Sinds september 2020 werk ik bij Zuyderland, waar ik me binnen de afdeling Kwaliteitsverbetering bezighoud met uitkomstgerichte zorg, specifiek op generieke verpleegsensitieve uitkomstindicatoren en de doorontwikkeling daarvan. Dat doen we samen met onze verpleegkundigen in multidisciplinaire teams. In deze teams, waarin ook patienten zitten, behandelen we doelgroepbrede thema’s, zoals pijn en decubitus (=doorligwonden). We ontwikkelen indicatorensets bij deze thema’s. Het onderlinge begrip dat door die multidisciplinaire setting ontstaat, is mooi om te zien. Vanuit je eigen professie ben je snel geneigd om aannames en invullingen te doen, het multidisciplinaire aspect zorgt niet alleen voor kwalitatief goed doordachte indicatoren maar ook voor wederzijds begrip. Op dit moment zitten we nog in de ontwikkelfase, maar we krijgen van verpleegkundigen terug dat ze steeds meer intrinsieke motivatie hebben om met deze verpleegsensitieve uitkomstindicatoren aan de slag te gaan. Die motivatie komt naar voren bij thema’s die zij als waardevol beschouwen en daar sluiten wij zoveel mogelijk op aan.
Wat is je missie in de zorg?
Ik wil professionals de tools geven om daadwerkelijk het verschil te maken voor hun patiënten. Ik zie dat alle zorgverleners de beste zorg willen leveren, maar het ontbreekt soms nog aan inzicht(en) en handvatten. Als je iets ziet dat beter kunt, moet je direct de daad bij het woord voegen en daarvoor heb je inzicht(en) in de huidige zorg nodig en moet je de tools hebben om ermee aan de slag te gaan. Door voldoende te investeren in je medewerkers en hen te faciliteren, kun je stapje voor stapje een cultuurverandering teweegbrengen.
Wat zou je anderen willen meegeven?
Leer van en met elkaar; durf transparant en open te zijn en durf fouten te maken. Daarvoor is een veilige omgeving cruciaal: een omgeving waarin je niet veroordeeld wordt om je fouten, waarin naar elkaar geluisterd wordt en waar begrip is voor mensen die het anders doen.
Daarnaast zou ik willen adviseren om je te richten best practices. Probeer te leren en te kopiëren van anderen. In mijn vorige baan als dialyseverpleegkundige lieten we de patiënten binnen de praktijk wachten totdat wij ze een seintje gaven. Dat voelde als een goede methode. Toen ik een kijkje nam bij een andere kliniek, zag ik hoe de patiënten daar mochten doorlopen om zelf hun spullen alvast klaar te leggen. De patiënten namen de zorgverleners werk uit handen en voelden zich tegelijkertijd empowered.
Hoe ziet volgens jou de toekomst van de zorg eruit?
Zorg gaat steeds meer verplaatst gaat worden naar de wijkverpleging. Verder denk ik dat we steeds meer gaan focussen op wat kwaliteitszorg is voor de patiënt. Gelijkwaardige gesprekken tussen patiënt en zorgprofessional en samen beslissen worden steeds belangrijker. Er komt ook meer aandacht voor de échte behoefte van de patiënt. Bijvoorbeeld door een luisterend oor te bieden of door in te zetten op stressvermindering, in plaats van (te) snel naar pijnmedicatie te grijpen.
Je hebt eind vorig jaar je werk als verpleegkundige weer even opgepakt. Hoe was dat?
In november 2020 ben ik begonnen met ondersteunen op de cohortafdelingen en later hielp ik mee op de eerste hulp. Ik heb afdelingsprocessen ondersteund, door hand- en spandiensten te verrichten, bloed te prikken, hartfilmpjes te maken of mensen uit bed te helpen. Het was goed voor mijn ervaring; het is heel anders als je erbij en naast staat. Ik vond het heel indrukwekkend: hoe druk en heftig het werk voor de verpleegkundigen ook is, ze hebben toch iedere keer weer oog voor elke patiënt. Misschien komt het doordat mijn moeder recent op de IC heeft gelegen (met Rowans moeder gaat het inmiddels weer goed, red.), maar dat grijpt me echt aan. Ik heb daarmee wederom aan de familiezijde ervaren hoe waardevol oprechte aandacht voor de patiënt is.